QR-code

We zijn in een samenleving terechtgekomen die mensen buitensluit, discrimineert, ridiculiseert, afwijst en als zondebok bestempelt. We zijn een grens gepasseerd en de meeste onder ons realiseren het zich nog steeds niet. Na anderhalf jaar van steeds geleidelijk oplopende maatregelen herkent het gros niet dat de QR-code anders is als de voorgaande maatregelen. Het lijkt een volgend “klein” stapje en je krijgt er tenslotte weer “vrijheden voor terug”.

Niets is verder van de waarheid. De QR-code passeert heel duidelijk een grens. JIJ wordt actief middel en handhaver van een beleid dat anderen buitensluit.

Onze politici zeggen dat we dat niet mogen vergelijken met het nazi-regiem omdat het de holocaustslachtoffers zou beledigen. Maar het zijn juist die laatste die een rechtszaak aanspannen tegen de staat. Ik kan niet anders als deze vergelijking wel maken. Zo is het tenslotte in de jaren dertig ook begonnen. Dat moeten we herkennen en vooral erkennen. Want het gebeurt WEER, onder onze ogen. De massa laat het gebeuren. De grote meerderheid kijkt weg.

Maar zoals gezegd: De QR-code passeert een grens en de meesten zien het niet. Ik zal het proberen uit te leggen, duidelijk maar confronterend:

Tot nu toe had je de kans “weg te kijken”. 1,5 meter? Och ja, maakt me niet uit. Lockdown? Och, ben best graag thuis. Mondkapjes? Och, ik heb er niet zoveel last van. Avondklok? Och, ik ga ‘s-avonds toch niet zoveel weg. Uiteengeslagen demonstraties? Och, moeten ze daar maar niet lopen. Etc, etc, etc. De wegkijk-cultuur is er langzaam ingeslopen. Al 1,5 jaar heb je de keuze om weg te kijken en het te laten gebeuren.

DAT is afgelopen. NU wordt je gevraagd actief mee te doen. Maar hoe dan, hoor ik je vragen. Het verschil is dat je nu ACTIEF mee gaat doen aan een regeling die jou verplicht aan te tonen dat je “onschuldig” bent; dat je “in de maat” loopt; een regeling die anderen uitsluit.

In de jaren 30 en 40 waren er ook velen die wegkeken. De overgrote meerderheid zelfs. Men keek de andere kant op als joden de schuld kregen van een crisis; ja zelfs van de oorlog. Zelfs toen ze afgevoerd werden dachten velen nog “niet mijn probleem” of “tja, wat doe je er aan“.

Maar toen kwam de verplichting dat je ondergedoken joden moest aangeven bij de autoriteiten. Dat ze actief opgespoord dienden te worden en JIJ daar aan mee moest werken. Wederom gingen velen daar in mee en grote aantallen onderduikers werden verraden. Dat was tenslotte de wet en daar dien je jezelf aan te houden. DAT is het verschil, de grote wijziging. De QR-code is een “ICH BIN KEIN JUDE” embleem. De QR-code is een “onschuldig” stempel. De QR-code biedt de “bezetter” de mogelijkheid “het kaf van het koren te scheiden”.

Meewerken aan de QR-code-maatschappij is hetzelfde als de bezetter laten weten waar de joden zitten. Hetzelfde als de onderduiker verraden. Meewerken aan de QR-code is meewerken aan een crimineel regiem.

Ja, iedereen heeft wel een reden. Ik heb ze allemaal gehoord in de afgelopen 2 weken:

Ik moet toch optreden om geld te verdienen.
Mijn nichtje wacht al 1,5 jaar op haar uitvoering in het theater. Daar moest ik bij zijn.
Ik kon anders de dag niet afsluiten met mijn familie.
Ben blij dat die 1,5 meter eraf is.
Ik kan weer een biertje gaan drinken met mijn maten.

Ik kan er, denk ik, nog wel 10 bijschrijven. Allemaal werkelijk gehoord en gelezen in mijn WhatsApp. In mijn hoofd galmt een scene uit Platoon: “Excuses are like Assholes, Everbody has One“. Iedereen kan blijkbaar voor zichzelf de verantwoording vinden om “die jood aan te geven“. Iedereen heeft wel een goede reden om “de bezetter te bellen“. Iedereen rechtvaardigt zijn eigen NSB-gedrag met persoonlijke omstandigheden. DAT is het trieste van alles. Zo triest dat ik er in de afgelopen weken werkelijk van heb moeten huilen.

Ik heb er geen vertrouwen meer in. Ik zie geen uitweg meer. Het komt ook niet meer goed. THE GREAT RESET werkt! Vooral in de hoofden van de burgers. De brainwash werkt, de massa-psychose is compleet. Ik zie jongeren de oprecht ongeruste demonstranten aanvallen. De ME is niet meer nodig. Ik zie mensen elkaar aanwijzen. De Gestapo en de Stasi zouden er trots op zijn geweest. De aantallen Schwabpies groeien gestaag.