Ongelooflijk! Dit had ik nooit gedacht: 3.000.000 lezers. Ooit ben ik dit blog begonnen en de redenen staan er nog steeds op:
Ik schrijf om het kwijt te zijn. Ik schrijf om me te ontladen. Ik schrijf omdat ik mijn mening belangrijk vind, zoals elke mening. Ik schrijf omdat ik mijn mening niet onder stoelen of banken wil steken. Ik schrijf omdat ik het kan. Ik schrijf omdat ik die vrijheid heb. Maar ik schrijf vooral omdat ik het leuk vind.
Het schrijven op dit blog heeft me ook veel gebracht maar het belangrijkste is dat het mijn therapeut is geweest, al die jaren. Zonder mijn motor en mijn blog had ik 3 psychiaters per week nodig gehad, denk ik.
Langs deze weg wil ik alle (trouwe) lezers bedanken voor het innemen van “mijn gezeik”. Hoewel het, in beginsel, niet belangrijk voor me was of er mensen mijn bijdragen zouden volgen (ik deed het tenslotte voor mezelf) is het hartverwarmend dat er steeds mensen blijven langskomen en het lezen. Dat geeft me toch het gevoel dat ik niet alleen sta. Dat er mensen zijn die mij en mijn bijdragen waarderen. Dat geeft me zelfs hoop voor de toekomst in deze akelige tijd. Blijf komen. De koek is nog lang niet op. Ik blijf waarschijnlijk schrijven tot ik het niet meer kan.
